Zimowe przejście przewodnickie w Bieszczadach

W ostatni zimowy weekend gościła w Bieszczadach grupa przewodników tarnobrzeskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Za bazę obrali Ośrodek Turystyki Górskiej "Latarnia Wagabundy" w Woli Michowej - nie po raz pierwszy zresztą.

Przewodnicy i kadra ośrodka
foto: W. Gosztyła

Piątkowy wieczór poświęcono przygotowaniom do wyprawy na Maguryczne oraz rozrywce w turystycznym stylu. Spotkaniu z gospodarzami schroniska towarzyszyła piosenka turystyczna i wspomnienia z licznych tras.

Już o 7 rano nazajutrz, po śniadaniu grupa wyruszyła w trasę. Bieszczadzkie zimowe przejścia wymagają dobrej kondycji fizycznej, odporności, rozwagi i woli przetrwania. Odpowiedni ekwipunek, termosy z gorącymi napojami, czekolada, to wszystko pomaga, lecz nie gwarantuje osiągnięcia celu wyprawy. Rozsądne zaplanowanie trasy i rozłożenie sił pozwoliły na szczęśliwe zakończenie tej niełatwej górskiej wycieczki w zaplanowanym czasie 8 godzin.

Na składzie zrywkowym
foto: W. Gosztyła

Grupa wróciła do Ośrodka w Woli Michowej w zmęczona, lecz w dobrej formie. Już ok. 19:00, po kolacji miało miejsce kolejne spotkanie z gospodarzami przy kominku i gitarach. Piosenkom turystycznym nie było końca, górska zabawa trwała do późna. A przecież wymarsz po śniadaniu zaplanowano na 8 rano... I tak też się stało.

Grupa została przewieziona do Zubeńska i wyruszyła pieszo ok. 9:00. Trasa wiodła na Wysoki Groń (905m npm) - niebieskim szlakiem na granicę polsko-słowacką, wzdłuż granicy i zejściem wzdłuż potoku Maguryczny Niżny. Podejście było zabójcze.

Czoło grupy stanowiło trzech przewodników na rakietach, lecz idący za nimi na czele pozostałej grupy miał niewdzięczne zadanie przecierania trasy. Śnieg na ogół sięgał po kolana, lecz bywało, że wpadało się po pas.

W lesie na trasie
foto: W. Gosztyła

Zmiany prowadzącego następowały średnio co 100 metrów. Kilka odpoczynków pozwalało na częściowe uzupełnienie zapasów energii. Na szczycie postój ok. 20 minut przy granicznej tablicy ostrzegawczej. Słupki graniczne na grzbiecie góry były całkiem zasypane, lub nieznacznie wystawały spod śniegu. Były także dwumetrowe zaspy. Oznaczenia szlaku były widoczne na wysokości ok. 20 cm od śnieżnego podłoża, a są malowane na wysokości 170cm!

Po przejściu grzbietem w baśniowej scenerii zimowego świerkowego lasu szlak zaczął opadać ku drodze zrywkowej. Po jej osiągnięciu bez przeszkód grupa dotarła do rozległej polany ze składem drewna. Tu nastąpił kolejny postój i uzupełnienie zasobów energetycznych. Kanapki i herbata niegdy nie smakowały lepiej!

tekst oraz zdjęcia: W. Gosztyła - Latarnia Wagabundy