» Bieszczadzkie wspomnienia | Wspomnienia Jacka Grzybały

Nocleg na urlopie w więzieniu

W 1993 roku gdy syn miał 12 lat, na urlop wraz z żoną wyruszyliśmy w Bieszczady. Na początku miał być jakiś tani nocleg. W ten oto sposób trafiliśmy do schroniska w Woli Michowej. Było bardzo skromne, łóżka metalowe piętrowe, pokoje a raczej sale po 10 osób. Bardzo szybko zorientowaliśmy się, że to dawny budynek zakładu karnego w Łupkowie, filia terenowa w Woli Michowej. Budynek ten na stacje turystyczną wydzierżawił Wojciech Gosztyła. Noclegi były tanie. W recepcji na stoliku leżał prospekt-reklama zrobiony na papierze kancelaryjnym formatu A-4. Był to apel do przyszłych turystów. Niestety nie zabrałem jednego egzemplarza, szkoda. Treść apelu była mniej więcej w takim stylu: turysto to będzie Twoja najlepsza przystań na nocleg w bieszczadzkim wędrowaniu. Tu zaznasz spokój i cisze, spotkasz też prawdziwych turystów, zaśpiewasz nie jedną bieszczadzką piosenkę i być może poznasz wybrankę swego życia na wędrowanie we dwoje. Zaprasza Cię w te progi Teresa i Wojtek Gosztyła czyli słynny Kiju.

Teraz trzeba było poznać ten parterowy budynek. Zrobiłem jego obchód. Na końcu długiego korytarza dwa pomieszczenia z drzwiami obite bardzo grubą blachą. W drzwiach małe okienka, to judasze. Te pomieszczenia to dawny areszt więzienny. Potem znalazłem kilka dziur w blasze powstałych po przestrzeleniach z kałasznikowa. Gdy to wszystko zobaczył syn i powiedział żonie, zrobiła się straszna awantura, że przyjechaliśmy na nocleg do więzienia i jeszcze z dzieckiem. Kobity jak kobity sami wiemy, że wariatek nie brakuje. Gdy już się uspokoiło rozpoczęliśmy gotowanie. Oczywiście woda z kranu. Za chwilę przyjechał Wojtek Gosztyła z beczkowozem i pitną wodą bo ta z istniejącego kranu nie była jeszcze badana przez Sanepid i nie było atestu czy można ją gotować i pić. Awantura zrobiła się na bis, a ja oberwałem po raz drugi za brak organizacji. Szczęście, że woda nie zagotowała się i całe gotowanie odbyło się na wodzie przywiezionej beczkowozem przez Wojtka. Ta woda już była zdatna do picia.

Dzisiaj gdy pisze te słowa to ten budynek w zasadzie nie istnieje, pozostała ruina. Wojtek Gosztyła urządził piękne i eleganckie schronisko w dawnej szkole tuż tuż obok. Jest to Wagabuda, tam gospodaruje prowadząc wzorowe schronisko. Z Wojtkiem ostatnio spotkałem się na rajdzie górskim dla przewodników w wojskowym obiekcie turystycznym Jawor, nad Jeziorem Solińskim. Występował tutaj ze swoim zespołem muzycznym. Oczywiście wspomniałem o tym wydarzeniu. Tak ucieka szybko czas a my się starzejemy, było to 30 lat temu. O ile zdrowie pozwoli wybieram się w tym roku do Latarni Wagabundy by odwiedzić Wojtka Gosztyłę i pogawędzić o tym co było a już napewno nie wróci.

tekst: J. Grzybała

Zdjęcia z późniejszego okresu - Latarnia Wagabundy, 2006

Zdjęcia z późniejszego okresu - Latarnia Wagabundy, 2007

Zdjęcia z późniejszego okresu - Latarnia Wagabundy, 2007

Zdjęcia z późniejszego okresu - Latarnia Wagabundy, zima 2009

Zdjęcia z późniejszego okresu - Latarnia Wagabundy, wiosna 2009