Flora Bieszczadów

W niniejszym dziale przedstawiamy wszelkie ciekawostki i artykuły związane z bieszczadzką przyrodą. Znajdują się tu zarówno opisy najciekawszych gatunków roślin, jak i ogólne informacje o rezerwatach, pomnikach przyrody i przyrodniczych osobliwościach a także działaniach ochronnych i edukacyjnych.

Przedstawiciele bieszczadzkiej flory:

Barwinek pospolity (Vinca minor)
Barwinek pospolity (Vinca minor L.) jest bardzo charakterystyczną w Bieszczadach, kwitnącą wiosną rośliną. Kwitnie od marca do maja. Kwiaty mają kolor niebieski, czasem przechodzący w fiolet. Jako roślina ozdobna rośnie także na cmentarzach.

Kłokoczka południowa (Staphylea pinnata)
Kłokoczka południowa (Staphylea pinnata) w ciągu ostatnich lat stała się ogrodniczym hitem w Bieszczadach i na Pogórzu Karpackim. Od kilku lat jej sadzonki są dostępne w szkółkach leśnych. Swoją polską nazwę zawdzięcza "kłokotaniu", czyli dźwiękowi jaki wydają na wietrze jej owoce.

Podbiał pospolity (Tussilago farfara L.)
Podbiał pospolity zaliczany jest do najczęściej spotykanych wiosennych kwiatów. Spotyka się go wczesną wiosną, często w połowie marca. Należy do rodziny astrowatych, kwitnie od marca do maja w pobliżu rzek i potoków, na skarpach, hałdach, żwirowiskach i rowach. Nazywany jest bożym liczkiem, końskim kopytem i oślą stopą.

Rudbekia naga (Rudbeckia laciniata L.)
W Bieszczadach spotkać można ogromne łany tego gatunku. Okres kwitnienia rudbekii przypada na wakacje, tj. lipiec i sierpień, stąd są dobrze kojarzone przez np. turystów. Najintensywniej kwitną w sierpniu. Są to wysokie rośliny, osiągające nawet 250 cm. Kwitną na żółto, koszyczki kwiatowe mają wypukłe dno, wokół którego znajdują się kwiaty.

Smotrawa okazała (Telekia speciosa)
Smotrawa okazała (Telekia speciosa) jest prawdziwym florystycznym klejnotem bieszczadzkiej krainy. Swoją nazwę rodzajowa zawdzięcza nazwisku węgierskiego arystokraty Samuela Teleki von Szeka, który sfinansował prace badawcze nad omawianym taksonem. Prace te prowadził niemiecki botanik J. Ch. G. Baumgarten w XIX w.

Śnieżyca wiosenna
Śnieżyca wiosenna (Leucojum vernum), jest jedną z najwcześniej kwitnących roślin. Białe łany snieżycy, można obserwować w Bieszczadach od marca do kwietnia. Czasem, przy sprzyjającej aurze kwitnie już w lutym. Nazwa leucojum pochodzi od greckich słów to leucon ich - biały fiołek. W Bieszczadach najbardziej znanym i być może największym skupiskiem śnieżycy są łąki w Dwerniczku, objęte rezerwatem o nazwie "Śnieżyca wiosenna w Dwerniczku".

Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum L.)
Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum)) śmiało może być nazwany zwiastunem wiosny. Jest to obok np. leszczyny i kaliny wonnej najszybciej zakwitający krzew. Kwiaty pojawiają się już od lutego do kwietnia. Nie znaczy to oczywiście, że zawsze w lutym spotkamy kwitnące wawrzynki. Najczęściej ich ładnie ubarwione i pachnące kwiaty zobaczyć można w marcu i na przełomie marca i kwietnia.

Pory roku:

Wiosenny zielnik bieszczadzki
Po srogiej bieszczadzkiej zimie nasz wzrok spragniony barw, chłonie majestat budzącej się przyrody. Jednymi z pierwszych objawów wiosny są kwitnące geofity. Rośliny te są widoczne w warstwie runa, wyraźnie kontrastują z otoczeniem. Podczas wędrówki po ścieżkach dydaktycznych i szlakach zobaczymy mnogość gatunków, świadczących o bioróżnorodności.

Symptomy przedwiośnia w Bieszczadach
W Bieszczadach Wysokich niepodzielnie rządzi zima, oblodzone są stoki najwyższych szczytów. Wędrując odcinakami szlaków i ścieżek w partiach pogórza zobaczymy kwitnące wśród lasów gradowych i łęgowych leszczyny. Zwiastują one nadejście przedwiośnia. Jednakże na Pogórzu Bieszczadzkim przyroda powoli budzi się do życia. W dolinach większych rzek...

Rezerwaty, pomniki przyrody, edukacja:

Nowe pomniki przyrody ożywionej i nieożywionej w dolinie Osławy i Kalniczki
Opis nowych, ciekawych pomników przyrody ożywionej i nieożywionej w dolinach rzek Osława i Kalniczka. Większość stanowią pomnikowe okazy drzew, których lokalizację (wraz z GPS), rozmiary i nazwy podano w artykule. Ponadto progi skalne oraz opis dwóch ciekawych gatunków roślin.

Leśny Kompleks Promocyjny "Lasy Bieszczadzkie"
Leśny Kompleks Promocyjny "Lasy Bieszczadzkie" powstał na mocy zarządzenia nr 63 podpisanego przez Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych 29 listopada 2011. Jest drugim po "Lasach Birczańskich" LKP na terenie Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Krośnie. Łącznie ten Leśny Kopmpleks Promocyjny obejmuje powierzchnię 24 234 ha.

Nowe rezerwaty przyrody w Bieszczadach
Wraz z nowo utworzonymi rezerwatami - prawdziwymi muzeami przyrodniczymi w terenie - kryje się wiele osobliwości, którymi będą mogły chlubić się społeczności tych okolic. Przyczynią się też niewątpliwie do większego napływu turystów w te okolice odciążając częściowo uczęszczane szlaki Bieszczadzkiego Parku Narodowego.

Osobliwości rezerwatów przyrody
Bieszczadzkie rezerwaty przyrody od dawna przyciągały uwagę uczonych i miłośników przyrody. Przeciętny turysta zazwyczaj ich nie odwiedza i nie zna. Warto jednak wiedzieć, że "rezerwaty przyrody" obejmują tylko te obszary zachowane w stanie naturalnym, które mogą być wzorcowymi modelami środowiska naturalnego.

Niespodzianki pomników przyrody
Pomniki przyrody urozmaicają krajobraz Bieszczadów swoim niepowtarzalnym urokiem. Najbardziej zdumiewają nas pomniki przyrody nieożywionej o dużych walorach krajobrazowych jak np. "Kamień nad Leskiem", "Kamień Orelecki", "Skałki Myczkowieckie", "Skała Wolańska" k. Leska, "Orli Kamień k. Sanoka", wychodnie skalne na Kozińcu i Berdzie.

Rezerwaty przyrody w Parku Krajobrazowym Gór Słonnych
Położone są w pobliżu tras komunikacyjnych i znakowanych szlaków turystycznych. Jest ich aż 9 i dwa dalsze w tworzeniu. Powinno to stanowić zachętę do bliższego poznania walorów przyrodniczo-krajobrazowych i kulturowych niezwykle malowniczych i bogatych w zabytki przeszłości Gór Sanocko - Turczańskich. Łącznie jest to 9 rezerwatów.

Olsza zielona w Bieszczadach
W lipcu 1992 r. przebywali w Orelcu na obozie naukowym studenci z Koła Naukowego Leśników SGGW w Warszawie. Ich opiekunką była Pani prof. dr hab. Leokadia Witkowska-Żuk z Katedry Botaniki Leśnej Wydziału Leśnego Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Studenci badali florę okolic Orelca i zdumiewali się jej bogactwem oraz różnorodnością gatunkową.